Rozmnażanie żaby szponiastej (Xenopus laevis)

Doprowadzenie do rozrodu żab szponiastych jest łatwe i często dochodzi do niego samorzutnie. Symulacja pory deszczowej, podniesienie poziomu wody i częste, intensywne podmiany lub przeniesienie wybranej pary do innego zbiornika ze świeżą wodą zwykle szybko doprowadzają do godów. Podstawa sukcesu to odpowiedni dobór pary rodzicielskiej. Żaby powinny pochodzić z różnych źródeł, aby wykluczyć pokrewieństwo. Nigdy nie łączymy ze sobą dwóch osobników albinotycznych - wystąpi bardzo duża śmiertelność kijanek, sięgająca ponad 90%. Należy zestawić 2 osobniki nominalne, czyli o naturalnym ubarwieniu, lub nominalny + albinos.

Płeć rozróżnić można bardzo łatwo. Samce mają czarne modzele na przednich kończynach. Samice są większe i mają wystającą kloakę. Samce wydają głos godowy, szczególnie intensywnie w nocy. Ponieważ czynią to pod powierzchnią wody, jest on przytłumiony, cichy, i nie jest dokuczliwy dla domowników. Amplexus następuje zwykle pod wieczór lub nocą. Duża, wyrośnięta samica może złożyć nawet kilka tysięcy jaj. Rozwój kijanek następuje bardzo szybko.

Przedstawiam swoje doświadczenia związane z rozrodem tych żab.
Po raz pierwszy przystąpiły do godów w styczniu 2009 roku. Ta pierwsza próba zakończyła się niepowodzeniem. Wszystkie kijanki padły we wczesnych stadiach rozwojowych. Niewątpliwie z przyczyn genetycznych - było to potomstwo albinosów i to bardzo blisko ze sobą spokrewnionych. Wiosną 2010 udało się zdobyć nominalne żabki z innego źródła. Około roku musiałem czekać, aż dorosną i dojrzeją, i wreszcie, wiosną 2011 roku doczekałem się - żaby przystąpiły do rozrodu:

5.04:
Tego dnia żaby złożyły mnóstwo skrzeku. Zdając sobie sprawę, że takiej ilości nie odchowam, odłożyłem tylko część, resztę zostawiając żabom do zjedzenia.

8.04:
Nastąpił wylęg kijanek. Wisiały nieruchomo, przyczepione do roślin i ścian zbiornika.

11.04:
Kijanki zaczęły pływać w toni wodnej i poszukiwać pokarmu. Podstawą była woda stawowa zawierająca niezbędne mikroorganizmy: pierwotniaki, wrotki, jednokomórkowe glony. Woda taka była używana do podmian. Uzupełnienie stanowiły pyliste pokarmy dla narybku oraz mrożone - ochotka, oczlik, artemia, larwa komara. Pokarmy te były dokładnie rozdrabniane, tak, aby tworzyły w wodzie zawiesinę. Kijanki były dokarmiane wielokrotnie w ciągu dnia, ale bardzo małymi porcjami, aby nie zepsuć wody. Rosły w oczach, a śmiertelność praktycznie nie występowała.

1.05:
Pojawiły się zawiązki tylnych kończyn.

12.05:
Tylne kończyny w pełni rozwinięte, ruchliwe.

15.05:
Rozpoczęcie metamorfozy. Przebijanie się przednich kończyn przez kieszenie skórne. W tym stadium, krytycznym w życiu płaza, wystąpiła niewielka śmiertelność kijanek.

18.05:
Przednie kończyny ruchliwe.

22.05:
Redukcja ogonów, zakończenie metamorfozy.

Większość (około 70%) to były żabki odmiany nominalnej, reszta to albinosy. I różnicę było widać już od najwcześniejszych stadiów rozwojowych - kijanki od samego początku były białe.
To udane rozmnożenie sprawiło mi wiele satysfakcji.

Publikacja: 08.09.2011 Aktualizacja: 09.09.2011 Tekst: Wojtas. Zdjęcia: Wojtas, Lop Źródła:

Własne doświadczenie.